Nowo narodzone dzieci nie znają swoich matek ani siebie samych, ale wyposażone są w potencjalną możliwość nawiązywania związków z ludźmi i rozwijania osobowości. Niemowlę wykorzystuje przyjemne doświadczenia związane z zaspokajaniem potrzeb jako środek do ukształtowania pojęcia siebie, matki i ich interakcji. Pierwotnie niemowlę prawdopodobnie nie odróżnia matki od siebie; na przykład odczuwanie głodu, bólu, ssanie i połykanie mleka, trzymające ramiona, wewnętrzne uczucie nasycenia, patrzenie matce w oczy, uczucie zadowolenia – wszystko to płynie razem i tworzy w doświadczeniu jedną całość. Powtarzane wielokrotnie – staje się pamięcią, obrazem. Nie ma rozróżnienia pomiędzy częściami ciała własnymi i matki. Nawet wiele miesięcy później możemy obserwować roczne dziecko siedzące na kolanach matki i traktujące jej ciało, jak by było ono jego własnym. Obok tych doświadczeń jedności pojawiają się też inne, stopniowo ukazujące dziecku, że pewne elementy doświadczenia są w nim, inne zaś nie; na przykład głód i ssanie są w nim, natomiast mleko, śmiejące się oczy i obejmujące ramiona przychodzą i oddalają się. Kiedy krzyczące niemowlę uspokaja się, słysząc zbliżający się głos lub kroki matki, to znak, że zaczęło odróżniać siebie od niej. Dotykanie siebie i dotykanie przez matkę w czasie zmieniania pieluch lub kąpieli zwraca uwagę na różne części jego ciała, jak również na odrębność matki, ponieważ dotykanie siebie i bycie dotykanym odczuwa się odmiennie.
