Obróbka drobiu na przenośniku, powszechnie stosowana w przemyśle, reguluje w sposób automatyczny czas od uboju do oparzania i skubania, który powinien być jak najkrótszy. Celem oparzania jest rozluźnienie pochewek piórowych skóry, w których są umieszczone pióra i umożliwienie mechanicznego skubania. Odpierzają skubarki tarczowe, zdejmując pióra z ud, boków grzbietu, podbrzusza i szyi. Niektóre pióra są też zdejmowanie ręcznie. Mimo stosowania różnych wariantów czasu i temperatury oparzania oraz zabiegów zmierzających do ochrony i regeneracji zdjętego upierzenia, oparzanie wodne powoduje niekorzystne zmiany we właściwościach puchu polegające na jego częściowym filcowaniu. Ma też często miejsce nierówne oparzanie. Oparzanie drobiu parą wodną miało wiele zalet. Wadą był jednak fakt, że drób oparzony tą metodą nie nadawał się do mechanicznego skubania. W kraju prowadzi się w dalszym ciągu prace zmierzające do udoskonalenia oparzania. Proces mechanicznego skubania gęsi nie jest jeszcze optymalnie opracowany. Odnosi się to przede wszystkim do zachowania naturalnych właściwości pierza będącego cennym surowcem do produkcji wyrobów pościelowych.
