Pasozyty wewnetrzne

Tasiemce i przywry grożą głównie tym gęsiom, które stale lub okresowo korzystają ze zbiorników wodnych i wybiegów trawiastych, źle pielęgnowanych lub utrzymywane są w chowie przyzagrodowym. Masowo więc pasożyty te występują u ptaków, które mają tryb życia zbliżony do wolno żyjących. Zjadanie żywicieli pośrednich doprowadza po 14?18 dniach do wystąpienia choroby pasożytniczej. Zapobieganie polega na izolacji ptaków od zbiorników wodnych, a najlepiej -chów na ściółce słomiastej, siatkach lub rusztach. Do leczenia można stosować preparat Savermin dając go do karmy dla gęsi w ilości 80 mg na 1 kg masy ciała. Amidostomatozę gęsi wywołuje pasożyt A. anseris. Przynosi on w kraju olbrzymie straty gospodarcze we wszystkich okresach życia gęsi. Występuje pod błoną śluzową żołądka mięśniowego, a takżegruczołowego. Dostaje się do przewodu pokarmowego gęsi z paszą i wodą. Gęsi mogą chorować prawie stale i nie są na tę chorobę odporne. Ptaki zarobaczone wykazują znacznie większe otłuszczenie, a gorsze umięśnienie. Do odrobaczania stosuje się w paszy lub wodzie Nilverm, który podaje się w ilości 60 mg na 1 kg masy ciała. Podawanie preparatu powtarza się co miesiąc. Najkorzystniejszym wyjściem z sytuacji jest znaczna poprawa warunków środowiska, likwidacja źródeł wilgoci, utwardzenie wybiegów, izolacja ptaków od zarażonego podłoża.